Rouw in de mist

Ik ging vanochtend hardlopen. Ik besloot niet mijn standaardrondje te doen, maar een nieuwe route te nemen. Het was mistig. Ik kon niet precies zien waar de weg naar toe leidde. En dat hoefde ook niet. Stap voor stap voor stap. Er was meer dan voldoende zicht om de volgende stap te nemen. Ik besef hoe de mist me dwingt om niet te ver vooruit te kijken. Het houdt me dicht bij dit moment en mijn huidige ervaring. Ik voel mijn ademhaling en de verfrissende druppeltjes op mijn gezicht.

Rouwcoach reikt de hand

Ik realiseerde me hoe symbolisch dit is voor mensen die met rouw te maken hebben. Dan is het ook vaak mistig om je heen en totaal niet duidelijk waar de weg naar toe leidt. Dan is het ook nodig om even stil te staan. Om te voelen wat er nu belangrijk is voor jou; wat heb jij nodig? En, het blijft ook belangrijk om één stap te nemen. En niet te ver vooruit te kijken, want dan wordt het onduidelijk, mistig en raak je gedesoriënteerd. Soms is het nodig om daar hulp bij te vragen; iemand die je de hand reikt en je helpt de volgende stap te zetten. Dat kan een vriend of vriendin zijn. Of een rouwcoach, die je niet alleen in beweging brengt, maar je ook stil laat staan.

Rouw vraagt om één stap

Het blijft niet altijd mistig. Er komt een moment waarop de mist optrekt en meer helderheid ontstaat. En er komt ook een moment waarop de zon krachtig genoeg is om de mist weg te schijnen en het weer licht wordt. Je de warmte weer kunt voelen en de weg zichtbaar wordt. Ook als je te maken hebt met rouw hoeft het eindpunt niet duidelijk te zijn. Rouw vraagt om één stap. Eén stap tegelijk.